Σχετικά με μας

  1. Αρχική
  2. Σχετικά με μας

H Αναστασία Διαμαντάρα, ιδιοκτήτρια του 28 Art Center & δημιουργός των Majestic Paint, μας μιλάει για μεταποίηση επίπλων

 

 

 

Η Αναστασία είναι απ’τους ανθρώπους που ένα χαμόγελό της σ’έχει κερδίσει με συνοπτικές διαδικασίες, μια κουβέντα μαζί της μπορεί να καταλήξει σε βαθυστόχαστη φιλοσόφηση και μια ανάθεση για αναπαλαίωση των επίπλων σου να γίνει μια life-changing εμπειρία. Μικροκαμωμένη αλλά αεικίνητη, μαμά και σκυλομαμά, αρχιτέκτονας και καλλιτέχνης, είναι η επιτομή της σύγχρονης γυναίκας που ζογκλάρει ρόλους και τακτοποιεί εκκρεμότητες με ψυχραιμία που θα ζήλευε ο Δαλάϊ Λάμα. Μπαίνοντας στο 28 Art Center, τον πολυχώρο που έστησε για να δίνει διέξοδο στη δημιουργικότητά της αλλά και να μεταλλαμπαδεύει τη γνώση της στα workshops που οργανώνει, δε μπορεί παρά να μείνεις άναυδος με τα έπιπλα στα οποία έχει εμφυσήσει μια δεύτερη ζωή, φέρνοντάς τα στο τώρα και το σήμερα, διατηρώντας όμως το ρομαντισμό των δεκαετιών από τις οποίες αυτά προέρχονται. Σε μια εποχή που η ομογενοποίηση των σπιτιών μας με έπιπλα και αξεσουάρ από τα κατά τ’άλλα αγαπημένα IKEA, τείνει να πνίξει κάθε σπιθαμή διαφοροποίησης, η μεταποίηση των παλιών μας επίπλων (εκτός του ότι μας κρατάει σε άμεση επαφή με τις ρίζες μας, με τα οικογενειακά μας κειμήλια), δίνει ένα μοναδικό στίγμα υψηλής αισθητικής στο σπίτι μας και σίγουρα γίνεται discussion piece για τους επισκέπτες μας.

 

 

Σπούδασες αρχιτεκτονική στο Greenwich, την οποία υπηρέτησες χρόνια τόσο στο εξωτερικό όσο και στην Ελλάδα. Η αναπαλαίωση επίπλων πως μπήκε στη ζωή σου;

 

 

Κοίτα, πάντα είχα έντονη την ανάγκη της έκφρασης – είναι κάτι σαν οξυγόνο για μένα – την πηγαία δημιουργικότητα, το να χρησιμοποιώ τα χέρια μου για να φτιάξω κάτι, την ηθική ανταμοιβή του τελικού προϊόντος. Όταν αυτή έπρεπε να μετουσιωθεί σε σπουδές, επέλεξα την αρχιτεκτονική για τη γεωμετρία της, τα συναισθήματα που μπορεί να προξενήσει, και για την εφαρμογή της στην καθημερινή μας ζωή. Η αναπαλαίωση λοιπόν ξεκίνησε σαν χόμπι – ανέκαθεν ασχολιόμουνα με τις μπογιές και έφτιαχνα τα πράγματα τα δικά μου, και σαν φυσική απόρροια, αναλαμβάνοντας πλέον σαν αρχιτέκτων σπίτια πελατών μου, ξεκίνησα να επιμελούμαι και τα έπιπλά τους, στην αρχή με κλασικές μπογιές και “παραδοσιακούς” τρόπους, κι έπειτα με τεχνοτροπίες και υλικά όπως chalk paints. Όταν η κρίση μας χτύπησε την πόρτα, αποφάσισα να κάνω το hobby μου επάγγελμα και the rest is history που λένε.

 

 

Είσαι άλλη μια απόδειξη ότι όταν κάποιος ακολουθεί επαγγελματικά κάτι που τον παθιάζει, διαπρέπει.

 

 

Αυτό δεν είναι κάτι που θα το πω εγώ, αλλά οι πελάτες μου. Αυτό που με κάνει να συνεχίζω, να χαίρομαι και να αισθάνομαι περήφανη είναι τα χαμόγελα στα πρόσωπα όσων έχουμε συνεργαστεί επανεφευρίσκοντας τα έπιπλά τους, που εκτός του ότι ανανεώνουν τον χώρο τους σχετικά οικονομικά, μπορούν και κρατάνε κομμάτια του οικογενειακού τους παρελθόντος στη σύγχρονη ζωή τους. Τα σεμινάρια δίνουν την ευκαιρία σε φίλες και φίλους να μάθουν να φτιάχνουν τα έπιπλά τους, να δημιουργούν, και να “δένονται” εικαστικά, στα παιδιά να αναπτύσσουν και να αξιοποιούν τη φαντασία και τη δημιουργικότητά τους μέσα από εργαστήρια ζωγραφικής και καλλιτεχνικής έκφρασης, κάτι που τουλάχιστον για μένα λειτουργεί με ειλικρίνεια κι αγάπη κι όχι σαν τυπική “φύλαξη” για τις ώρες που ένας γονέας θέλει να αφήσει το παιδί του σε μια δραστηριότητα.

 

 

Τι είναι δημιουργικότητα για σένα;

 

 

Το μέσα μας, η ελευθερία του να φανταστούμε κάτι και να το φτιάξουμε με τα χέρια μας, η έκφρασή μας, η αποτύπωση των συναισθημάτων μας σε κάτι απτό, που το αγγίζεις κι έχει φυσική υπόσταση. Είναι όπως ο χορός, ανάλογα το πως νιώθεις είναι και αυτό που βγάζεις, άλλες φορές είναι μουντό, άλλες φορές είναι χαρούμενο, και είναι – πρέπει να σου πω – και η καλύτερη ψυχοθεραπεία, είναι αποσυμπίεση από την καθημερινότητα, είναι αναπόσπαστο κομμάτι ενός υγιούς ψυχικά ανθρώπου.

 

 

Στα σεμινάρια που κάνεις και μεταλλαμπαδεύεις τις γνώσεις σου, τι διαπιστώνεις;

 

 

Αυτό ακριβώς, ότι όσοι με επισκέπτονται βρίσκουν μια διέξοδο από την καθημερινότητα, ενεργοποιούν το δημιουργικό τους ημισφαίριο – για παράδειγμα κυρίες που θα μπορούσαν να πάνε στο κομμωτήριο ή για καφέ, συσφίγγουν τις μεταξύ τους σχέσεις δημιουργώντας, μαθαίνουν νέα πράγματα, τεχνικές, αναπτερώνονται ηθικά γιατί φτιάχνουν κάτι από το μηδέν – καταλαβαίνεις αυτή η ανταμοιβή, το gratification του να είναι κάτι “δικό” σου. Σε τρίωρα πχ εργαστήρια φτιάχνουμε μικρά διακοσμητικά πράγματα, δεν είναι δηλαδή μια διαδικασία κουραστική, αντιθέτως ο χρόνος περνάει σε dt, και περνάνε καλά και “ενεργά” αν με καταλαβαίνεις, δεν κάνουν κάτι παθητικό – αυτό είναι ένα κατόρθωμα από μόνο του. Άλλες κυρίες επιδιώκουν και το κάνουν σε μηνιαία βάση, αφιερώνοντας μια ώρα την εβδομάδα στον εαυτό τους, μετά είναι οι νεότεροι που θέλουν να μεταποιήσουν τα έπιπλα τους, να ανανεώσουν τον χώρο τους για συναισθηματικούς ή οικονομικούς λόγους και γιατί κακά τα ψέματα, στην εποχή μας δε βρίσκεις τέτοια ξύλα, τέτοια σκαλίσματα, τέτοιας ποιότητας έπιπλα.

 

 

Και κάποια στιγμή αποφάσισες να φτιάξεις τα δικά σου χρώματα, τα Majestic Paint. Πως δημιουργήθηκε αυτή η ανάγκη και πως κατάφερες να παράγεις ένα τόσο ξεχωριστό προϊόν;

 

 

Αυτό προέκυψε κάπως στο μοτίβο του “όταν θες πολύ κάτι το σύμπαν συνομωτεί”… Όταν τα χρώματα έγιναν ουσιαστικά η βασική μου δουλειά – εντάξει τα χρώματα κιμωλίας ήρθαν τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας και γίνανε μόδα – δουλεύοντας τα η ίδια συνειδητοποίησα ότι δεν είναι για τα δικά μας δεδομένα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι μπήκαν στη ζωή μας σα μια εύκολη εναλλακτική για μια νοικοκυρά για παράδειγμα που δεν έχει τη γνώση και τη διάθεση να κάνει τρίψιμο και αστάρι (κατανοητό και λογικό), ωστόσο δεν είναι ανθεκτικά. Δηλαδή δε μπορείς να βάψεις ένα τραπέζι ή έναν πάγκο κουζίνας, τα οποία χρησιμοποιείς σε καθημερινή βάση και τα οποία υπόκεινται σε συνεχείς φθορές από τη χρήση. Δουλεύοντάς τα λοιπόν, είδα ότι ενώ έδιναν ένα πολύ όμορφο αισθητικό αποτέλεσμα, δεν είχαν τη διάρκεια στο χρόνο, δεν ήταν αποτελεσματικά πλέον της ωραίας όψης. Συνεπώς δε μπορούσα να τα προτείνω και στους άλλους γιατί ήθελα να είμαι ξεκάθαρη και απόλυτα ειλικρινής για το τι παραδίδω σαν επαγγελματίας. Δούλεψα πολλές εταιρίες, όλες είχαν κάτι να δώσουνε, όλες ήταν ξεχωριστές, αλλά όταν εντελώς συμπτωματικά συναντήθηκα μ’έναν παλιό συμφοιτητή μου από την Αγγλία – χημικό στο επάγγελμα – ο οποίος εργάζεται σε βιομηχανία χρωμάτων, ένα καμπανάκι χτύπησε στο μυαλό μου κι αρχίσαμε να αναπτύσσουμε με πολλές δοκιμές και πολύ κόπο τα δικά μας χρώματα. Έτσι δημιουργήθηκαν τα Majestic Paint, με βελούδινο φινίρισμα οπως το ονομάζω, δηλαδή πολυτελείας, όπως αρμόζει σ’ένα αστικό σπίτι, με το flexibility όμως να μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σε τεχνοτροπία που θα δώσει μια όψη παλαίωσης, πιο country. Επίσης αποφεύγω πλέον να χρησιμοποιώ κερί – πλην εξαιρέσεων – το οποίο έχει συνδέσει άρρηκτα ο κόσμος με τα chalk paints, γιατί είναι ένα προϊόν που χρειάζεται συντήρηση κάθε δύο χρόνια, πρέπει να το προσέχεις, δε μπορείς να βάλεις ένα ποτήρι πάνω γιατί είναι απορροφητικό, γι’αυτό έχω βγάλει τις πατίνες που έχουν βάση το νερό, συνοδεύονται από βερνίκια με μεταξένιο φινίρισμα, κ.ο.κ. Αυτά τα ζητήματα έρχονται να λύσουν τα Majestic και θεωρώ ότι το κατορθώνουν, και το ευτυχές είναι ότι τα έχει αγκαλιάσει κι ο κόσμος, ανοίγει ήδη ένα δίκτυο πανελλαδικά, διατίθενται στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τα Χανιά, κ.ο.κ. στα μόλις δύο χρόνια ζωής τους.

 

 

Απ’όλα τα έπιπλα στα οποία έχεις ξαναδώσει ζωή υπάρχει κάποιο που θυμάσαι πιο έντονα ή που έχει κάποια ξεχωριστή σημασία για σένα;

 

 

Όλα έχουν τη δική τους σημασία, όλα έχουν να διηγηθούν μια ιστορία, έχουν τη σχέση που εγώ ανέπτυξα με τον πελάτη, που τον γνωρίζω, διερευνώ τι θέλει, τι χρειάζεται, βλέπω το σπίτι του, τι σημαίνει γι’αυτόν το κάθε κομμάτι, οπότε το κάθε έπιπλο είναι για μένα ξεχωριστό.

 

 

Γενικά είναι ανοιχτός ο κόσμος στις ιδέες σου ή έρχεται με μια κάθετη άποψη και πιθανώς επιφυλακτικότητα για το τελικό αποτέλεσμα;

 

 

Υπάρχουν διαφόρων ειδών πελάτες, κάποιοι μου δίνουν carte blanche και μ’εμπιστεύονται εν λευκώ, έχοντας δει τη δουλειά μου και γνωρίζοντας ότι δεν κινούμαι σε μονοπάτια ακραιοτήτων, το συζητάμε, βλέπω, επισκέπτομαι τον χώρο τους για να τους δώσω μια πρόταση για όλο το σπίτι, εάν μιλάμε για ένα μεμονωμένο έπιπλο τους δίνω τις χρωματικές μου προτάσεις ανάλογα με τον χώρο και τα στοιχεία αυτού, κ.ο.κ. Άλλοι που έρχονται πιο διστακτικοί, με κουβέντα και με τεκμηρίωση, μπορεί να ξεκινήσουμε από αλλού και να καταλήξουμε αλλού, η δημιουργία είναι ένα ταξίδι. Κι αυτοί πάντως μένουν πάντα ικανοποιημένοι με το τελικό προϊόν, απλά χρειάζονται το χρόνο τους. Ένα περιστατικό που θυμάμαι με αγάπη είναι που η γιαγιά είχε έρθει με την εγγονή και θα της χάριζε κάποια κλασικά έπιπλα, η γιαγιά ήταν τελειώς ανοικτή σε προτάσεις, σε κανένα στάδιο της διαδικασίας δεν αισθάνθηκε ότι καταστρέφονται πχ. τα έπιπλά της (σαν μεγαλύτερη σε ηλικία), ήταν ανοιχτόμυαλη και πολύ forward thinking και την λάτρεψα. Εννοείται πως γιαγιά-εγγονή λάτρεψαν το αποτέλεσμα, και ήταν μια διαδικασία που τις έφερε ακόμα πιο κοντά.

 

 

Τελικά η ανανέωση του σπιτιού μας είναι κάτι που απαιτεί χρήματα ή εφευρετικότητα;

 

 

Μόνο εφευρετικότητα. Και φαντασία. Παλιά έβρισκες μικρούς θησαυρούς στα σκουπίδια, τώρα δεν προλαβαίνεις να μαζέψεις. Αλλά μπορείς να ανακαλύψεις υπέροχα κομμάτια στο κέντρο σε μαγαζιά του είδους, παλαιοπωλεία, κ.ο.κ. οπότε είναι πολύ προσιτό για κάποιον να αποκτήσει ένα έπιπλο αντίκα, πραγματικό ξύλο, και να το φτιάξει στις προδιαγραφές που το θέλει και να το κάνει ένα κόσμημα. Εγώ είμαι εδώ για να προσφέρω τις συμβουλές μου, τις χρωματικές προτάσεις μου, τα Majestic Paints, πινέλα, κλπ, με λίγα λόγια έλα να σου πω τον τρόπο και κάντο μόνος σου οικονομικά, στον χώρο και στον χρόνο σου, είναι χαρά μου.

 

 

Συνυπογράφω, γιατί έτσι με καθοδήγησες κι εμένα για την κουζίνα του εξοχικού μου, χωρίς σεμινάριο, μου έδειξες step by step τι να κάνω και το έκανα. Και εννοείται ότι το αποτέλεσμα ήταν καθηλωτικό. Σ’ευχαριστώ πολύ για την κουβέντα!

 

 

Εγώ σ’ευχαριστώ!

 

(Athens Hot Spots)